Laatst vroeg iemand “waarom ik Danielle Lemaire zo goed vind?”. Qua formulering een bijna achteloze, luie vraag. Want makkelijkere kwalificaties dan ‘goed’ of ‘slecht’ zijn er natuurlijk niet. Maar toch besloot ik die vraag als een uitdaging te beschouwen om daar nou eens op in te gaan. Echt antwoord op te geven. En overigens is het wel de eerste gewaarwording, die ik althans, inderdaad heb, voor nog naar details te kijken, dat ik denk ‘alles klopt, wat goed gedaan!’. En dat zit hem dan in de smeuïg uitgewerkte glans van haarpartijen, de heerlijke dans van krullen, het smullen van de verbeelding van de rimpeling van water met de meest simpele waterverf streken. De inzet van decoratieve patronen. Dan constateer je hoe geraffineerd en effectief de tegenstelling tussen luchtige, directe ‘in één keer goed’ aanraking met verf en de vergaande, tijdrovende detaillering met potlood is benut. Tal van vondsten om zaken beeldend op te lossen, Hoe uitgebalanceerd de hele compositie in elkaar steekt. Maximaal effectbejag - in de meest positieve zin van het woord. En dan ga je verder kijken.

Of hij nu Spinoza schildert of Samuel Beckett, Edgar Allan Poe of Sjostakovitsj: het zijn allemaal mensen waar Verkerk iets mee heeft of die hij bewondert: ze raken een persoonlijke snaar bij hem. Het zijn vaak mannen (een enkele vrouw daargelaten) die naast bewondering ook mededogen opwekken door de kleinere of grotere vlekjes aan hun persoonlijkheid zoals alcoholisme of andere zwakheden. Toch ziet hij ze meer als held dan als underdog, maar wel als "helden van de wanhoop". Lezen van biografieën is voor Emo Verkerk zoiets als je de hoofdpersoon eigen maken. En dat doet hij met alle middelen, waaronder schilderen.

Karolien Hamers (Genk, 1982) is primair een in situ kunstenares die voornamelijk installaties maakt. Zij woont en werkt in de Afrikaanse buurt van Antwerpen, vlak bij het centraal station. Geboren en getogen in Belgisch Limburg, volgde Karolien na een opleiding tot theaterkostuumontwerper, de opleiding tot beeldhouwer aan de koninklijke academie voor schone kunsten te Antwerpen. Zij raakte al snel gefascineerd door het thema 'migratie', niet zozeer als een politiek te duiden fenomeen maar als een constante in de natuur die zowel op gaat voor mens als voor dier. Lees hier meer over de ontwikkeling van dit thema in haar werk.

Rob Scholte (1958) studeerde o.a. aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. In de jaren tachtig en negentig maakt hij furore in de roerige scene die later beschreven zou worden in Gimmick! Zijn werk kenmerkt zich door een postmodernistische aanpak rondom de thema's: media, geld en macht. Hij gaat daarbij te werk als een zeventiende eeuwse meester die samen met een groot aantal assistenten werken produceert rond soms banale onderwerpen in een hyperrealistische stijl en is tevens een mediapersoonlijkheid. Achterliggend stelt hij de kunstenaarsmythe aan de kaak van generaties kunstenaars voor hem die eenzaam op zolderkamertjes uiting gaven aan hun diepste innerlijke zielenroerselen in een steeds herhaalde stijl. Volgens Scholte is authenticiteit een illusie en is niets uniek.