Hier tref je bijdragen van (gast) curatoren met bijzondere inzichten in de kunstwereld en de belevingswereld van de kunstenaars op deze site. Wij zijn altijd op zoek naar gast curatoren, dus: voel je je geïnspireerd iets interessants te melden over de kunst of de kunstenaars op deze site? Neem dan even contact op.
Danielle Lemaire houdt van muziek. Danielle Lemaire maakt muziek. En Danielle Lemaire maakt werk over muziek. Ze geeft zelf muzikale performances - mood boards in geluid. Een tovenares in klankkleuren. Maar ze maakt ook tekeningen, elpees en boeken aan de hand van diepgravend onderzoek naar muzikanten die haar grijpen en wiens prismatische persoonlijkheid van alle kanten belicht moet worden. Ze laat zich doordrenken en begeesteren door de persoon van de maker en wordt zelf herschepper van die essentie in haar eigen muzikale vocabulaire: het opnieuw in trilling brengen van de snaren die bij haarzelf werden geraakt in Conté op Montval papier.
Deze keer een bijzondere bijdrage van Anton Homan. Anton was uitstekend bevriend met de in 2011 te vroeg gestorven Hongaars-Nederlandse kunstenaar Ferenc Gögös en gaf lange tijd samen met Ferenc (Ferry voor vrienden) les in met name hoogdruk technieken aan de Academie in Arnhem. Speciaal voor Apunto heeft hij daarom een aantal herinneringen opgetekend aan de mooie tijd die hij daar beleefde met Ferenc Gögös.
Laatst vroeg iemand “waarom ik Danielle Lemaire zo goed vind?”. Qua formulering een bijna achteloze, luie vraag. Want makkelijkere kwalificaties dan ‘goed’ of ‘slecht’ zijn er natuurlijk niet. Maar toch besloot ik die vraag als een uitdaging te beschouwen om daar nou eens op in te gaan. Echt antwoord op te geven. En overigens is het wel de eerste gewaarwording, die ik althans, inderdaad heb, voor nog naar details te kijken, dat ik denk ‘alles klopt, wat goed gedaan!’. En dat zit hem dan in de smeuïg uitgewerkte glans van haarpartijen, de heerlijke dans van krullen, het smullen van de verbeelding van de rimpeling van water met de meest simpele waterverf streken. De inzet van decoratieve patronen. Dan constateer je hoe geraffineerd en effectief de tegenstelling tussen luchtige, directe ‘in één keer goed’ aanraking met verf en de vergaande, tijdrovende detaillering met potlood is benut. Tal van vondsten om zaken beeldend op te lossen, Hoe uitgebalanceerd de hele compositie in elkaar steekt. Maximaal effectbejag - in de meest positieve zin van het woord. En dan ga je verder kijken.
Gianantonio Abate (1954) is een Italiaanse kunstenaar die voor het eerst furore maakte in de vroege jaren tachtig met de Nieuwe Futuristen. In Nederland zou men Abate o.a. kunnen kennen van de groepstentoonstelling over het neofuturisme in het Groninger Museum “With the new futurist”, samengesteld door de zeer spraakmakende toenmalige museumdirecteur Frans Haks. Haks had er een groot talent voor om elke keer weer de juiste zenuw te raken om verwarring te zaaien in het artistieke polderlandschap.
Leon Tebbe (1949) is een bekende Nederlandse graficus, schilder en tekenaar die woont en werkt in het Spijkerkwartier in Arnhem. Je hebt de grote stromingen in de kunst en je hebt de eenzaten zoals Leon Tebbe. En zo heb je er dan overigens nog wel een paar meer: kunstenaars die geheel onafhankelijk van de tijdgeest en de meeslepende kracht van de hoofdstroom werken. Op zichzelf staan. En het dus ook op eigen kracht moeten zien te redden, zonder gemeenschappelijke manifesten, groepstentoonstellingen, happenings en ander gezamenlijk voortgebracht lawaai en spektakel. Maar overigens toch heel groot kunnen worden – neem de voorbeelden die ik in gedachten heb, eentje uit Zuid- en eentje uit Noord-Europa: Giorgio Morandi en David Hockney. Niet toevallig schilders waar Tebbe een duidelijke verwantschap mee heeft. Dus eenzaten onderling hebben misschien wel weer wat gemeen.
De invloed van de Afrikaanse kunst of meer algemeen de ‘wereldkunst’, op de moderne Westerse kunst valt nauwelijks te overschatten. Ruim honderd jaar geleden omarmden onder meer Pablo Picasso en de kunstenaars van Die Brücke de ‘primitieve kunst’. Het is niet overdreven te zeggen dat Picasso zijn beroemde Les Demoiselles d’Avignon (1907) pas kon schilderen nadat hij Afrikaanse maskers had gezien. Hoe ontwikkelde deze invloed op de Europese kunst zich verder en hoe kwam de moderne kunst in bijvoorbeeld Afrika zelf tot ontwikkeling?
Jean Arp (1886–1966) was een Frans-Duitse beeldhouwer, schilder, dichter, voorman van de Dada beweging en grondlegger van het Surrealisme.
De Asafo vlaggen zijn ontdekt als een heel speciaal voorbeeld van Afrikaanse ‘tribal art’, van een heel dynamische en levendige soort. Tot de eerste liefhebbers en voorvechters ervan behoorden invloedrijke mensen als de directeur van het Smithsonian Museum in Washington, Gus Casely-Hayford en de kunstenaar Kerry James Marshall. Tegenwoordig zijn er Asafo vlaggen opgenomen in vele collecties, o.a. het National Museum of African Art, Washington, het Metropolitan Museum of Art, New york en Quai Branly, Parijs.
Hendrik Johannes Martin (Henk) Zweerus (1920–2005) was een Nederlands beeldhouwer, schilder en tekenaar. Hij studeerde in Amsterdam aan de Rijksacademie waar hij o.a. les kreeg van Jan Bronner. Hij was getrouwd met kunstenares Hedwig Weber (1922–1987).Als docent aan de kunstacademie Enschede gaf hij o.a. les aan Jan Kip en Gerard van der Leeden. Later was hij docent aan de Technische Hogeschool Delft waar hij meerdere later bekende architecten sterk beïnvloede waaronder Carl Weber. Henk Zweerus is als kunstenaar vooral bekend door zijn beelden in de openbare ruimte waaronder voor de gemeente Amsterdam. Een aantal van zijn beelden bevindt zich tegenwoordig Museum de Fundatie. Ook zijn tekeningen werden gewaardeerd. Een aantal ervan bevindt zich in het Rijksmuseum.
Thomas Josephus van der Linden (1952) bezocht de kunstacademies van Tilburg en Maastricht en de Filmacademie in Amsterdam. Hij is een veelgevraagd graficus en schilder die in pastelkrijt, gouache, olieverf en glas in lood werkt maar ook collages maakt bijvoorbeeld. Zijn werk kenmerkt zich door een associatieve stijl die op een open wijze objets trouvés en werk van anderen integreert en parafraseert zonder ze zich toe te eigenen. Zijn werk is o.a. te zien in het Groninger Museum, het Stedelijk, het Van Abbemuseum en het Noord-Brabants Museum, werd ook aangekocht voor grote bedrijfscollecties en verscheen in diverse publicaties.
