Kort na de val van de muur, in 1991 verhuisde Lolita Timofeeva naar Italië. Hier schudde ze de ketenen van haar scholing aan de academies van Riga en Moskou in het socialistisch realisme af en sloeg nieuwe vrijere wegen in. Al snel nam ze deel aan de Biënnale van Venetië en vierde ze ook internationaal successen met kunst die nadrukkelijk teruggrijpt op Westerse invloeden en tradities waaronder het surrealisme.
Kenmerkend voor Bollaert zijn vooral zijn grote schilderijen in olieverf op doek waarin hij een nostalgische wereld van jaren '50 Hollywood glamour oproept met iconen zoals Marilyn Monroe, Audrey Hepburn of Cary Grant, die hij vervolgens combineert met elementen die daar niets mee te maken lijken te hebben zoals vervreemdende Aziatische reclame-uitingen, cartoon helden, robots, superhelden, consumptieartikelen of overdreven bloemenzeeën. Maar hij maakt ook ander werk dat hij assembleert uit verschillende elementen met eigen toevoegingen. Hij beschildert oude tijdschriften (uit de jaren ’50 en ’60, het interbellum en het einde van de 19de eeuw) maar ook oude boeken en documenten en brengt er vervolgens een eigen sculptuur van metaal op aan. Het geheel presenteert hij vervolgens in eigen lijsten van verwrongen metaal. Bollaert ziet zijn kunst nadrukkelijk niet als een poging de hoogtepunten van de Pop-art te evenaren en dus niet als een retro-stijl. Integendeel ziet hij zijn werk als post-conceptueel en daarmee hedendaags.
Jan Homan (Hoorn, 1919 – Arnhem, 1991) is een bekend abstract-expressionistisch schilder en graficus. Vooral zijn landschappen en stillevens zijn geliefd. Jan zag zichzelf primair als abstract-expressionistisch schilder en was actief op vele terreinen van de beeldende kunst. Zijn schilderijen, etsen, litho´s, zeefdrukken, tekeningen, aquarellen en gouaches zijn boeiend en krachtig. Zoals hij zelf zegt: “Een schilderij moet vanuit je lichaam komen. Het moet helemaal met jezelf te maken hebben.”
In 1961 verliet Aubertin Parijs en sloot zich aan bij Heinz Mack, Otto Piene en Günther Uecker die aan de basis stonden van de nieuwe Zero beweging vanuit Düsseldorf. Ook was hij bevriend met Piero Manzoni, prominent Italiaans lid van de beweging. Bernard Aubertin is voornamelijk bekend geworden met monochrome rode werken, spijkerwerken in rood ('Tableaux-clou'), ijzerdraad (‘Tableaux Fil de Fer’), en vuur performances. Zijn monochrome werk (‘Rouge total’) vormde een belangrijke wending in zijn kunstenaarschap. Aubertin verzette zich met de andere leden van de Zero beweging tegen de pictorale tradities zoals op dat moment vertegenwoordigd door Art Informel en het Neo Expressionisme. Monochrome werken neutraliseren figuratie, lijnen en vormen en roepen toch emotie en beleving op. Het werk beschrijft niets en drukt niets uit maar is een soort essentie. Net overigens als het element vuur dat het belangrijkste bestandsdeel was van zijn performances waarbij hij vanaf de jaren zestig voorwerpen zoals violen, boeken, piano’s, auto’s en schilderijen verbrande of in patronen georganiseerde reeksen lucifers (‘Parcours d’Allumettes’) vuurschilderingen ('Tableaux-feu') liet maken op een ondergrond.
Luigi Benzoni was een leerling van Gio Ponti en werd beïnvloed door Virgilio Guidi. In 1976 vestigde hij zich definitief in Venetië waar hij zijn hart verloor aan de glaskunst. Aanvankelijk schilderde Benzoni vooral maar tegenwoordig werkt hij overwegend in glas. Hij ontwikkelde een abstract-expressionistische vormentaal die het onderwerp reduceert tot de essentie zoals een Japanse kalligrafist dat doet in een penseelstreek. Geleidelijk aan verschoof zijn focus naar het menselijk lichaam en in het bijzonder het gezicht als onderwerp. Zijn gezichten en hoofden zijn krachtig, expressief en iconisch. Het werk dat Benzoni maakt in glas is vaak omvangrijk en zwaar zodat het niet zelden voorkomt dat hij met drie meesterglasblazers samenwerkt aan een stuk om het gewicht ervan te kunnen dragen, vormen en manipuleren tot een glassculptuur in Murano kristal. Hierbij past hij kleuren toe zoals kobaltblauw en Ventiaans rood. Vaak ook verwerkt hij bladgoud in het kristal.
Marten Hendriks (Doetinchem, 1941) is een bekend graficus, schilder, performance artist, video kunstenaar en tekenaar die zijn opleiding volgde aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Arnhem (1958-1963). Aan de Arnhemse academie leerde Hendriks zijn echtgenote Elli Slegten (Wijhe, 1939) kennen. Met haar kreeg hij dochter Rosemin (1968) en zoon Lieven (1970), die ook allebei kunstenaar zijn geworden. Van 1977 tot 2001 gaf hij les aan de academie in Arnhem in de richting vrije kunst waarbij zijn constante zoektocht naar vernieuwing een inspiratiebron is gebleken voor veel van zijn studenten. Hoewel Marten Hendriks zijn belangstelling voor tekenen en schilderen nooit kwijt is geraakt, heeft hij zich recenter vooral ontwikkeld tot een kunstenaar die met de nieuwste digitale media werkt met video en geluid maar vooral ook op grafisch gebied.
